Mało będzie kabli zasilających, które mogłyby się równać z kablem Witka pod względem przestrzeni. Dostajemy z nim rozległą panoramę z dobrze lokalizowanymi elementami w obydwu planach. Pokazuje on źródła dźwięku bez zamglenia, choć nie stara się ich wycinać z tła. To kabel, który brzmi trochę tak, jak wtyki Furutecha, w które został wyposażony. To szczególne połączenie otwarcia i wypełnienia. Dostaniemy z nim dźwięk wysoce zróżnicowany pod względem kontrastów. Porównując go z wieloma kablami z podobnego przedziału cenowego, a nawet droższymi, usłyszymy muzykę tak, jakby zagrała po raz pierwszy, jakby wcześniej była pod kocem,dzięki otwartej górze, rozdzielczości, ale i czemuś, co można by określić jako „wierność”. Zaletą The Air, o której wielu innych producentów może tylko pomarzyć jest to, że wnosi on życie i wigor do każdego systemu bez jego rozjaśniania. Home Depeche Mode zabrzmiał mocno, gęsto  i nisko, czyli tak, jak powinien. Góra pasma jest dźwięczna i gęsta, idzie w kierunku „słodkości” nie metaliczności”. Dynamika, jest z The Air naprawdę wyjątkowa. Przejścia bębnów, uderzenia w struny gitar, wszystko to bujało, kręciło, szło do przodu. Po prostu musicie go państwo wypróbować w swoich systemach.

Wyżej, wyżej , w powietrze-spojrzenie na wyrafinowany, flagowy kabel zasilający TheAir. To jak wślizgnięcie się do kokpitu samochodu Formuły 1. Wszystko w TheAir krzyczy: jestem pierwszej klasy! Podłącz go bezpośrednio do ściany, szczególnie w połączeniu z TheOne i jesteś przygotowany do wyścigów. Wtedy właśnie zaczyna się magia! Kabel wypróbowuję podłączając go do różnych urządzeń-z DAC-em poprawia wydajnośc, ale największy "Bang" nadciąga z kąd inąd. Kiedy podłączam mój przedwzmacniacz mój system brzmi lepiej, ...o wiele lepiej! Podczas odtwarzania tytułowego utworu Finka „Perfect Darkness” w formacie AIFF 44,1 kHz / 16-bit, wokal Fin Greenall i gitara akustyczna brzmią bardzo wyrafinowanie i obecne. Zamiana w tę iz powrotem z innym drogim kablem zasilającym z tymi samymi wtyczkami Furutech, I usłysz subtelne różnice. Chociaż oba są doskonałe, The Air ma nieco większą wagę i wykopuje odrobinę więcej szczegółów. Podczas streaming-u  96 kHz / 24-bit, rezonans w trąbce Milesa Davisa, szarpanie strun basowych Paula Chambersa, barwa i ciepło fortepianu Wyntona Kelly i wyraźny, soczysty dźwięk melodyjnych talerzy Jimmy'ego Cobba w „So What” są bardziej namacalne i wyraźne. W porównaniu do innych przewodów zasilających, których użyłem w swoim systemie, WK Audio The Air wyróżnia się. I nie tylko trochę. To rewelacja. Jeśli już posiadasz system audio klasy premium, The Air byłby doskonałym wyborem, aby go zasilić i wydobyć z niego to co najleprze, umożliwiając mu grę na jego najwyższych obrotach!

Kabel Witka jest bardziej wyrazisty niż, służący jako punkt odniesienia, Siltech (Triple Crown Power). Od razu słychać, że chodziło o możliwie najlepszą selektywność i atak, dynamikę i otwartość dźwięku. Z tym kablem nie będziemy się nudzili, nawet jeśli mówię to w kontekście drogich i bardzo drogich systemów. W tych ze średniej półki cenowej The One wydobędzie najlepsze ich cechy. To kabel żywy, gęsty, grający „do przodu”, omijający pułapkę łatwej „detaliczności”. Tu jest mnóstwo informacji, ale nie w formie „detalu”, a raczej planktonu budującego przekaz. Bas z tym kablem jest bardzo dobrze kontrolowany i energetyczny. Żywość o której wspomniałem zaraz na początku nie wynika tu z wyostrzania, a z generalnej zasady – sprawności w przekazywaniu dynamiki. Razem z ładnymi barwami daje to efekt o którym mowa, tj. granie efektowne, ładne, ale bez kolorowania dźwięku i bez przesady w żadnym punkcie. Interesujące było to, że te przymioty były jednoznaczne i powtarzalne z dowolnym rodzajem muzyki.